sokólski
Mimo rozwiązania w 1973 r. ośrodków hodowlanych, produkujących konie pogrubione, w populacji polskich koni zimnokrwistych można wyodrębnić grupę koni sokólskich. Stanowią one regionalny typ koni zimnokrwistych, na ukształtowanie którego miały bardzo duży wpływ warunki środowiskowe północno-wschodniej Polski, charakteryzujące się ostrym klimatem i słabszą jakością gleb w stosunku do innych regionów kraju. Populacja ta powstała na bazie miejscowych koni przy udziale zachodnioeuropejskich reproduktorów zimnokrwistych. Największy wpływ na wytworzenie koni sokólskich miały reproduktory:
norfolk-bretony: Upas Jarboter, Zizi, Aiglon
ardeny francuskie : Lorrain, Ajax, Lingot
ardeny szwedzkie: Gustaw, Ural, Rolltan – wraz z licznymi synami, wnukami
i prawnukami.
Konie sokólskie charakteryzują się ściśle określonym wzorcem konia zimnokrwistego o wszechstronnej użytkowości (zaprzęgowej i roboczej). Odznaczają się prawidłową, harmonijną budową, typową dla rasy kalibrem i bardziej suchą niż u innych koni zimnokrwistych konstytucją. Zaliczamy je do typu pośpieszno-roboczego o konstytucji oddechowo-mięśniowej, o wydajnym ruchu w stępie i kłusie, przeznaczony do pracy w zaprzęgu oraz lekkich prac polowych i transportowych.
Konie sokólskie cechuje m.in. wczesność dojrzewania, szybki wzrost i rozwój, niewybredność i dobre wykorzystanie paszy, długowieczność, płodność, zdrowie i przystosowanie do środowiska.
Obecnie konie sokólskie charakteryzują się następującymi parametrami zoometrycznymi: wysokość w kłębie ok. 160 cm, obwód klatki piersiowej ok. 210 cm, obwód nadpęcia ok. 25 cm.
Konie sokólskie, jako populacja najbardziej wyrównana feno- i genotypowo, przez wiele lat znajdowały swoich nabywców w wielu miejscach w kraju, przez co wywarły ogromny wpływ na pogłowie koni w innych ośrodkach.