lidzbarski
Konie w typie pośpiesznoroboczym, wywodzące się od koni oszmiańskich przybyłych wraz z ludnością z Wileńszczyzny, powstałe głównie pod wpływem koni północnoszwedzkich i zimnokrwistych norweskich döle. Hodowla koni lidzbarskich rozwijała się głównie w powiatach: lidzbarskim, warmińskim, braniewskim, orneckim i pieniążniańskim.
Konie lidzbarskie, przeważnie gniade lub kasztanowate, charakteryzowały się niewielkim wzrostem około 153 cm oraz małą kościstością, jednocześnie odznaczały się małymi wymaganiami żywieniowymi, dużą odpornością i chęcią do pracy.
Największy wpływ na ukształtowanie omawianego typu koni miały następujące ogiery:
Megstrugublacken – półnoszwedzki przez wnuka Warmiaka i prawnuka Imperatora.
Despotyczny – połączenie belga z klaczą oszmiańską,
Demoniczny – syn ogiera północnoszwedzkiego i ardenki szwedzkiej
Sokal – ogier w typie sztumskim, z rodowodem opartym w ¾ o krew ardenów.
Na potrzeby hodowli lidzbarskiej pracowała stadnina Nowa Wioska, w której dział hodowli koni zimnokrwistych uległ likwidacji w latach 1972-1974.
Konie lidzbarskie
| Wymiary (cm) | Ogiery | Klacze |
| wysokość w kłębie | 153,1 | 153,3 |
| obwód klatki piersiowej | 195,8 | 191,9 |
| obwód nadpęcia przedniego | 23,0 | 21,6 |