konie bretońskie
Rasa ta pochodzi od koni Celtów przybyłych na tereny Bretanii. Dużo później, tj. w okresie krucjat, sprowadzono na te tereny konie ze Wschodu. Pod koniec średniowiecza istniały dwie odmiany, które stanowiły materiał wyjściowy dla dzisiejszego konia bretońskiego. W ich tworzeniu mają udział konie duńskie, hiszpańskie, normandzkie i holenderskie. Ważne było wprowadzenie w XIX w. ogierów norfolk, które wpłynęły znacznie na poprawę ruchu koni bretońskich.
Po I wojnie światowej zaczęto używać różnych ogierów ras ciężkich, przez co w 1920 r. było 5 oficjalnych typów. Od lat 30. XX w. wyróżnia się 3 typy, dla których prowadzi się jedną księgę stadną: postier (pocztowy) – najbardziej znana, centre montagne (górska) – najmniej masywna, trait breton – najcięższa. Wcześniej konie lekkiego typu nazywano Roussin, a ciężkiego Sommier, dla których prowadzono od 1909 r. oddzielne księgi. Poprzez krzyżowanie odmiany lekkiej z końmi czystej krwi arabskiej, oraz pełnej krwi angielskiej uzyskano bardzo szybkie i lekkie konie Corlay, które dzisiaj zaliczane są do rasy Selle Français.
Postier – wyróżnia się doskonałym ruchem. Dawniej pod silnym wpływem norfolków, dziś trudny do odróżnienia na pierwszy rzut oka od trait breton. Wysokość w kłębie 157-163 cm, masa ciała 750-900 kg. Masa źrebiąt - 50-65 kg. Konie tej rasy są głównie kasztanowate lub bułane. Rasa przede wszystkim użytkowana w kierunku mięsnym.
Centre montagne – mały żywotny koń, dobrze przystosowany do długotrwałej pracy w zaprzęgu i wytrzymały, o wysokości w kłębie 152-156 cm, masie ciała 550-700 kg.
Trait breton – uległ największym przemianom w wyniku użycia do rozrodu reproduktorów ras ciężkich – ardenów północnych, perszeronów i bulonów. Standardowe wymiary: wysokość w kłębie 157-163 cm, masie ciała 800-950 kg. Masa źrebiąt po urodzeniu 55-70 kg.