konie belgijskie
Nazywane również brabansonami
Rasa ta w średniowieczu należała do uznanych koni bojowych, a z powodu zapotrzebowania na siłę roboczą, próby zmniejszenia kalibru nie udały się. Od połowy XIX w. hodowlę koni belgijskich prowadzi się w czystości rasy, stosując jedynie ostrą selekcję w kierunku pokroju i wartości użytkowej. Wyróżnia się trzy rody wywodzące się od trzech reproduktorów: Orange I (ród Gros de la Dendre), Bayarda (ród Gris du Hainault) i Jeana I (ród Colosses de la Mehanique), spośród których największy wpływ na konsolidację rasy miał ogier Albion d’Or, wnuk Orange I, od którego wywodzi się około 75% pogłowia. Są to konie masywne, dobrze zbudowane, osiągające wzrost 162-172 cm. Najwybitniejsze ogiery osiągały wzrost do 165 cm, obwód klatki piersiowej 225 cm, obwód nadpęcia przedniego 28 cm, a ciężar ciała do 1000 kg. Dla podkreślenia umięśnienia zadu koni belgijskich ogony są często kurtyzowane.